"If you knew when your time was coming to an end ... What would you mend ? Would you be happy with the things left unsaid ? It's never too late to mend".
(Brent James)

Het album "It's Never Too Late to Mend" is onze eerste kennismaking met the Stone City Stragglers. Op zoek naar informatie over het bandje kwamen wij al vlug terecht bij een recensie van collega Bart Ebisch (nu Hanx vroeger Alt. Country, NL) die de voorganger "the Last Resort" (2004) onder handen nam. Een band met perspectieven zou blijken maar blijkbaar niet in die mate om de man volledig te overtuigen. De opvolger "It's Never Too ..." zal dat ongetwijfeld wel doen, want het zestal uit Joliet, Illinois brengt een aanstekelijke mix van traditionele country, alt. country, folk, bluegrass, rock.

Brent James (vocals, acoustic & electric guitars, harmonica) en Phil Lazzari (vocals, mandolin, acoustic & electric gt.) nemen de meeste songs voor hun rekening al doen de dames Karen Moats (percussie, vocals) en Allison Moroni (vocals, acoustic gt.) ook hun duit in het zakje. Enkel de klassieker "I'm so Lonesome I Could Cry" van Hank Williams kwam ditmaal in aanmerking om (schitterend!) gecoverd te worden. Buddy Miller, Camper Van Beethoven, Calexico, Gillian Welch worden door de bandleden vooruitgeschoven als bijzonderste inspiratiebronnen al kan ik Jamey Darmold op My Space Music geen ongelijk geven wanneer hij beweert dat de the Cowboy Junkies ook in aanmerking mochten komen. Songs als "Hot Tar & Rain", "Time Well Spent" en "Under The Sleeve" leunen erg dicht aan bij het hobbyclubje van de familie Timmins. Toch zijn The Stone City Stragglers er in geslaagd om met dit album hun eigen identiteit verder uit te bouwen, ondermeer de instrumentals "It's Never too Late" en "The Uprising", het a-capella begin en de harmonieuze samenzang op "Freakshow Addiction", de toevoeging van een erg leuk orgeltje op "I Fell Numb", het oordeelkundig aanwenden van een accordion op "Time Will Spent" en "Hot Tar & Rain" zijn daar expliciete voorbeelden van. Met "Comfort the Drug" hebben de SCS een potentiêle radiohit in wording, "Big River Blues" zou destijds een millionseller geweest zijn voor Fleedwood Mac en met een song als "Magnolia" zou meer dan de helft van het Americana wereldje in zijn nopjes zijn. "Six Feet Under" is een leuk in het gehoor liggend bluegrassje, met "White Collar Men" en "Piece Of the Pie" tappen de SCS uit een heerlijk rockvaatje en doen ons besluiten dat het album "I't's Never Too Late To Mend" een stevige voltreffer is. Bovendien werd er bijzonder veel aandacht geschonken aan de artwork van het digi-packje waar de afgebeelde skeletten nu eens niet doen denken aan dood en droefenis maar symbool staan voor de wedergeboorte van leven, liefde en respect.
(SWA)